រឿង ប្រលោមលោក ស្រីស្អាតនៅជាន់ទី១៣

ភ្លៀងស្រក់តក់ៗដាមលើផ្ទាំងកញ្ចក់ដែលរាំងបាំង បង្អួចការិយាល័យខ្ញុំ។មេឃនៅខាងក្រៅចាប់ ងងឹតទៅៗជាបន្តបន្ទាប់។ខ្ញុំទម្លាក់សាក់កាដូចុះលើសាឡុងក្បែរ នោះហើយ ដើរទៅរក ឆុងកាហ្វេ ក្រោមភាពងងឹតស្រពិចស្រពិលនៃបន្ទប់ធំ ទូលាយដែលបើកភ្លើងតែ ពីរបីអំពូលព្រោះខ្ញុំខ្ជិលចុចបើកទាំងស្រុង។

– ពួកនេះវ៉ី!ម៉ោង៦មិនទាន់ចេញបាត់ស្ងាត់អស់!
ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តតែម្នាក់ឯង។ដោយសារថាខ្ញុំទើបតែមកពីជួប ភ្ញៀវនៅខាងក្រៅ ថាខំស្រូតមកអោយទាន់មិត្តរួមការងារម្នាក់ ដើម្បីអោយជួយចេញឯកសារយកទៅកុងត្រាជាមួយភ្ញៀវនៅព្រឹកស្អែកដឹង អីមកដល់វិញ គេចេញចោលស្ងាត់ច្រៀប ។

ពេលនេះមធ្យោបាយល្អគឺមានតែរកកាហ្វេមកកំដរបរិយាកាសហើយទ្រាំនៅ ធ្វើការម្នាក់ឯងអោយបានឆាប់ចប់តែប៉ុណ្ណឹង។ក្លិនកាហ្វេឈ្ងុយឈ្ងប់ សន្ធាប់មកកាន់រន្ធច្រមុះខ្ញុំ តែខ្ញុំខំទប់ចិត្តមិនលើកវាមកក្រេបទេ រង់ចាំរកកន្លែងអង្គុយអោយស្រួលបួលសិន។នេះជាទម្លាប់របស់ខ្ញុំ ដែលមិន ចង់ផឹក ភេសជ្ជៈក្នុងឥរិយាបថមិនត្រឹមត្រូវ។
-ញ៉ាំកាហ្វេថ្មើរហ្នឹងមិនខ្លាចអត់ងងុយទេ?
ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតពេលដឹងថានៅទីនេះក្រៅពីខ្ញុំនៅមានគេផ្សេង ម្នាក់ទៀត។មនុស្សស្រី?(ខ្ញុំលួចញញឹមក្នុងចិត្ត)កណ្ដាលពន្លឺខៀវ ព្រាលនៃផ្ទៃបន្ទប់ជាង៣០០ម៉ែត្រការ៉េខ្ញុំខំជះសរសៃចក្ខុសម្លឹង ទៅរកប្រភពនៃសូរស័ព្ទដ៏ស្រទន់ល្មមអាចស្មានដឹងពីរូបសម្រស់ ម្ចាស់ស្អាតកម្រិតណា។ប៉ុន្តែទោះបីរេភ្នែកមួយជុំទីនោះហើយខ្ញុំ ក៏នៅតែមិនអាចរកឃើញវត្តមានអ្នកណាម្នាក់ទៀតសោះហត់ពេកដល់ថ្នាក់ វង្វេងស្រមៃលឺសំឡេងស្រីស្អាតទេដឹងខ្ញុំ?ខ្ញុំអោនសម្លឹងពែង កាហ្វេក្នុងដៃ រួបបែរត្រឡប់មករកសាឡុងវិញប៉ុន្តែបែរជាត្រូវភ្ញាក់ស្ទើរដាច់ ផ្ងារដោយសារថានៅក្បែរសាក់កាដូដែលខ្ញុំទម្លាក់ចោលលេចចេញនូវ រូបរាងនារីតូចច្រឡឹងមួយរូបកំពុងអង្គុយគងអន្ទាក់ខ្លាបង្ហាញកំភួន ជើងស្រឡូនសខ្ចីដូចត្របកផ្កាពីក្រោមសំពត់ខើចខ្លីពណ៌ផ្កាត្របែក ព្រៃ។ពែងកាហ្វេក្រឡករកកលកំពប់តាមអំណាចនៃភាពភ្ញាក់ផ្អើលរប់ស អ្នកកាន់វាចំណែកឯនារីតូចស្រស់កំពុងញញឹមស្រស់បញ្ចេញស្នាមខួច ជ្រៅលើថ្ពាល់ទាំងសងខាងសម្លឹងមកខ្ញុំហាក់រង់ចាំចម្លើយ។ខ្ញុំ បង្ខំចិត្តឆ្លើយតបទាំងរដាក់រដុប៖
-អត់ទេ!ខ្ញុំ…ខ្ញុំ…ញ៉ាំកាហ្វេម៉ោងប៉ុន្មានក៏នៅតែគេងស្រួលធម្មតាហ្នឹង!
និយាយបណ្ដើរខ្ញុំលួចដៀងភ្នែកទៅរកស្នាមចង្អូរពុះចែកផែនទ្រូង ក្រពុំសខ្ចីដែលបង្អួតមកភ្លឹបភ្លែតក្រៅកអាវយឺតខ្មៅតែរឹបរាងដូច ជាអាវអ្នករាំរបាំអប្សរា។ស្រីស្អាតនេះមកពីណាបានជាមិនដែលឃើញ នាងសោះពីមុនមក?(ខ្ញុំសួរខ្លួនឯងតិចៗក្នុងពោះ) ប៉ុន្តែប្រហែលជាទឹកមុខខ្ញុំធ្វើអោយនាងយល់ការហើយបានជាខ្ញុំលឺ នាងនិយាយតបមកវិញ៖
-ខ្ញុំនៅក្រុមហ៊ុនRK logistic ជាន់លើ តែមកដល់វិញអត់សោចូល គេចេញទៅផ្ទះចោលអស់សុំកន្លែងអង្គុយសម្រាកបន្តិចផងណ៎ា!?ហ៊ឹម …ភ្លៀងក៏មិនដឹងអង្កាល់រាំង?នាងប្រហែលទើបត្រឡប់មកពីក្រៅ ដូចខ្ញុំដែរហើយ។ខ្ញុំសរសើរសំណាងខ្លួនឯងណាស់ ដែលចេះត្រឡប់មកOfficeវិញយប់នេះ បើមិនអញ្ចឹងទេ ខ្ញុំក៏មិនអាចដឹងថានៅអាគារ១៣ជាន់នេះមានបង្កប់ទុកនូវស្រី ស្អាតដូចតារាឥណ្ឌាម្នាក់នេះដែរ។ចាំអីទៀតអាណាង?ឯងបើកឆាក យុទ្ធសាស្ត្រទាក់ទងស្រីនិងស្ទីលប្រុសកាលីបរបស់ឯងភ្លាមទៅ? ហេងស៊យបន្តិចទៀតឯងអាចនឹងអាចបានជូននាងទៅផ្ទះផងអានេះ!
នាងលើកដៃជ្រោងសក់ទៅក្រោយបង្ហាញផែនថ្ងាសសម៉ត់លំអដោយវង់ ចិញ្ចើមត្រឹមដូចដងធ្នូនិងក្រសែភ្នែកស្រទន់មមីបែបបារម្ភ ខ្វល់ខ្វាយ។ខ្ញុំដឹងថានាងប្រហែលជិះម៉ូតូបានជាគ្មានវិធីត្រឡប់ ទៅផ្ទះបែបនេះគិតម្យ៉ាងទៀតអាចថានាងមានចេតនាទុកឱកាសអោយខ្លួន ឯងក្នុងការកសាងទំព័រមិត្តភាពថ្មីជាមួយប្រុសស្អាតសង្ហាពោរពេញដោយ សមត្ថភាពដូចជាអាណាងខ្ញុំ។
ក្លិនឈ្ងុយកាហ្វេដែលខ្ញុំធ្លាប់ញៀនអត់មិនបានពេលនេះវាបានលើក ទង់ជ័យសចុះចាញ់ក្លិនទឹកអប់ព្រោះខ្ញុំលែងនឹកនាចង់ក្រេបវាតែ បែរជាងាកមករាក់ទាក់ស្រីស្អាតសំពត់ពណ៌ស្វាយ៖
-កុំទើសទាល់អី!អង្គុយយូរប៉ុណ្ណាក៏បាន បានជាគ្នាផង !ញុំាអីដែរ ខ្ញុំទៅឆុង!
នារីអាវខ្មៅសើចស្រស់ដោយអំណរ៖
-មែនអ្ហេះ?ហេងមែន!មកប៉ះមនុស្សចិត្តល្អ!សុំតែក្ដៅមួយមកបង!
ពាក្យថាមនុស្សចិត្តល្អធ្វើអោយខ្ញុំបានចិត្ត ប៉ុន្តែពាក្យ”បង”បានធ្វើអោយខ្ញុំស្ទើររបូតពែងពីដៃតែខ្ញុំប្រឹង ទប់ដាក់វាថ្នមៗទៅលើតុរួចទើបញញឹមទទួលយកកាតព្វកិច្ចបម្រើភ្ញៀវ ពិសេស៖
-បាន!២០វិនាទីហើយជាស្រេច!
ខ្ញុំបែរដើរត្រឡប់ទៅម៉ាស៊ីនទឹកក្ដៅវិញទាំងដើរចង់ខុយៗព្រោះ ដឹងថានាងកំពុងតាមសម្លឹងខ្ញុំពីក្រោយ។ពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មករក នាងវិញជាមួយនឹងពែងតែនារីសំពត់ពណ៌ស្វាយបានក្រោកឈររង់ចាំទទួល ដំណើរខ្ញុំតាមរបៀបសុជីវធម៌យ៉ាងទាន់សម័យ ប៉ុន្តែខ្ញុំយល់ផ្សេងថា នាងដូចជាកំពុងចង់បង្អួតខ្ញុំនូវរាងរៅខ្ពស់ស្រលះរបស់នាង។
-នាងស្អាតណាស់! ខ្ញុំលួចប្រាប់ខ្លួនឯង។
នៅពេលដែលនាងលូកដៃទួលយកពែងតែជាមួយនិងស្នាមញញឹមលាយជាមួយពាក្យ អរគុណនោះខ្ញុំលួចដៀងភ្នែកសម្លឹងទៅកាន់គល់សុដន់ដែលបង្ហាញរូប សម្រស់ស្រស់ព្រហើនឌឺខ្ញុំក្រឡែត។
ខ្ញុំនិយាយបន្ទាប់ពីលេបកាហ្វេបានមួយក្អឹក៖
-ក្រុមហ៊ុនRK logisticនៅជាន់ទី….?
តាមពិតខ្ញុំអត់ដឹងទេព្រោះមិនដែលចាប់អារម្មណ៍ទោះបីមកធ្វើការ នៅBuildingនេះជាង៦ខែមកហើយក៏ដោយប្រសិនបើខ្ញុំដឹងថាមានស្រី ស្អាតដូចនាងនៅក្រុមហ៊ុននោះខ្ញុំប្រហែលជាអាចនឹងចាប់អារម្មណ៍ ច្រើនពីRK logistic។សំឡេងនាងលាន់មកកាត់ផ្ដាច់ការត្រិះរិះរបស់ខ្ញុំ៖
-នៅជាន់ទី១៣!
-អូហូ! ខុសគ្នាដល់ទៅ ៦ជាន់ប៉ុន្តែទេវតានាំនាងមកអោយខ្ញុំនៅយប់នេះប្រាកដជានិស្ស័យ ស្នេហ៍អតីតជាតិហើយ។ខ្ញុំមិនអាចបណ្ដោយអោយឱកាសល្អរំលងទៅទេ បើស្នេហាមកដល់មាត់ទ្វារហើយ បណ្ដោយអោយរបូតបាត់ទៅនាំតែពួកអាម៉ាកវាដឹងវាចំអកអោយទទេ។ខ្ញុំ ដើររកតុហើយទាញយកនាមប័ណ្ណមួយសន្លឹកមកអោយនាង។
នាងអោនអានឈ្មោះខ្ញុំដោយបញ្ចេញស្នាមញញឹមខួចថ្ពាល់ទាំងសង៖
-កែវ សំណាងអ្នកសម្របសម្រួលការងារអតិថិជន!
ពេលនាងកំពុងអានតិចៗ ខ្ញុំនិយាយកាត់៖
ហៅខ្ញុំណាងៗទៅ!
នាងងើបមុខមកវិញ៖
បងណាចូលចិត្តការងារខាងធានារ៉ាប់រងនេះណាស់មែនទេ?
ខ្ញុំញញឹមបង្ហាញទឹកមុខរបៀបប្រុសស្អាត៖
-អោយតែការងារទាក់ទងជាមួយទីផ្សារទាក់ទងជាមួយអតិថិជនខ្ញុំចូល ចិត្តទាំងអស់!និយាយទៅគឺខ្ញុំ–ចូលចិត្តស្គាល់មនុស្សច្រើន!
នាងដាក់នាមប័ណ្ណខ្ញុំទៅក្នុងកាបូបដៃតូច ពីក្នុងកាបូបធំរបស់នាងដោយកាយវិការយកចិត្តទុកដាក់ ចំណែកខ្ញុំយល់ថានាងកំពុងទទួលយករូបខ្ញុំទៅទុកក្នុងបេះដូងហើយ។ ប៉ុន្តែនាងនៅមិនទាន់និយាយពីខ្លួននាងទាល់តែសោះ។នាងបែរជានិយាយ ពីរឿងផ្សេង៖
-មនុស្សនៅក្រុមហ៊ុនApsara Insuranceនេះសុទ្ធតែមានចរិតរាក់ទាក់ណាស់!ខ្ញុំចូលចិត្តដូចជាសុធី ឌីណានិងរ័ត្ន!
ខ្ញុំនិយាយសួរវិញ៖
-អូ ស្គាល់គ្នាខ្ញុំច្រើនណាស់នៀក!ឌីណាគេឈប់ធ្វើការនៅទីនេះហើយនាងក៏ ស្គាល់គេទៀតមានន័យថាធ្វើការនៅទីនេះយូរហើយ?
នាងងក់ក្បាលញញឹមតិចៗរួចនិយាយបន្ត៖
-ច៎ា ពីមុនយើងនៅជាន់ក្បែរគ្នា ក្រុមហ៊ុននេះនៅជាន់ទី១២ទើបរើមកជាន់ទី៧នេះបានប្រហែលកន្លះឆ្នាំនេះទេ!
នាងដឹងរឿងច្រើនមែន ពីមុនពេលខ្ញុំចូលធ្វើការទីនេះ ក្រុមហ៊ុនខ្ញុំពិតជានៅជាន់ទី១២មែន។ខ្ញុំគិតថានាងប្រហែលជា ធ្វើការនៅសំណង់នេះមុនពេលខ្ញុំចូលមកApsara Insuranceទៅទៀត។នាងនិយាយបន្ត៖
-ពីមុនឧស្សាហ៍ជួបគ្នានៅហាងខាងក្រោមពេលបាយថ្ងៃត្រង់ និយាយគ្នាលេងហើយរាប់អានគ្នាទៅ!
តាមពិតម្ដាយខ្ញុំមិនដែលអោយខ្ញុំបាត់ពីផ្ទះមួយពេលបាយថ្ងៃ ត្រង់ណាទេដោយសារខ្ញុំជាកូនទោលប៉ុន្តែខ្ញុំនិយាយទៅកាន់នាង បែបហី៖
-ខ្ញុំឧស្សាហ៍នៅបាយកុងទីនដែរ ស្ដាយម៉េចមិនដែលបានជួបគ្នា?
នៅពេលនាងញញឹមមិនតបបែរជាអោនក្រេបតែ បញ្ចេញសម្រស់បបូរមាត់នោះខ្ញុំនិយាយភ្លាម៖
-ខ្ញុំជូនទៅផ្ទះបានទេ?
ទោះបីយល់ថារហ័សបន្តិច ប៉ុន្តែនាងនៅហាក់មិនខឹងនឹងខ្ញុំទេនៅពេលខ្ញុំស្នើសុំបែបនេះ។ ខ្ញុំប្រញាប់និយាយបន្តភ្លាម៖
-តាមមើលភ្លៀងដូចមិនងាយរាំងទេ!
នាងឆ្លើយមកវិញដោយទឹកមុខអល់អែក៖
-កុំអោយរំខានបងអី!ខ្ញុំទៅវិញខ្លួនឯងបាន!
ខ្ញុំបានលេសសួរនាងវិញភ្លាម៖
ផ្ទះនៅឯណាដែរ?មេឃភ្លៀងសស្រិចរអិលប្រិល ស្រីស្អាតអញ្ចឹងជិះម្នាក់ឯងមិនល្អទេ!
នារីសំពត់ពណ៌ស្វាយបញ្ចេញភាពរំភើបតាមកែវភ្នែក។នាងសម្លឹងមកខ្ញុំ វិញហាក់ដូចមើលអោយអស់ដល់ចិត្តថ្លើមខ្ញុំថាខ្ញុំស្មោះត្រង់រឺ អត់៖
-អរគុណណាស់ដែលមានចិត្ត!តែផ្ទះខ្ញុំនៅដល់សំណង់១២ឯណោះកុំអោយរំខានបងអី!
ខ្ញុំឆ្លើយផូង៖
-ផ្លូវជាមួយគ្នាសោះហ្នឹង ផ្ទះខ្ញុំនៅចាក់អង្រែ!
នាងសើចកក្អឹកព្រោះដឹងថាខ្ញុំនិយាយកំប្លែងលេង។ ផ្ទះខ្ញុំនិងនាងនៅខុសទិសដៅគ្នាជាខ្លាំងប៉ុន្តែ
ទីបំផុតខ្ញុំនៅតែមានឱកាសជូននាងទៅផ្ទះទាល់តែបានដោយសារកន្លង់មានបំណង ហើយទងបុប្ផាក៏មិនប្រកែក។
ពេលចុះមកដល់ក្រោមមុនពេលទៅដល់ការ៉ាស់ឡាន យើងដើរបណ្ដើរជជែកគ្នាបណ្ដើរដោយរីករាយ ខ្ញុំឃើញសន្តិសុខពីរនាក់នៅជាន់ខាងក្រោមតាមសម្លឹងខ្ញុំមិន ប៉ប្រិចភ្នែកខ្ញុំកាន់តែដឹងថាការដែលបានបណ្ដើរស្រីស្អាត ជាកិត្តិយសបំផុតសម្រាប់បុរសគ្រប់រូបដូច្នេះហើយខ្ញុំធ្វើហំហាន មិនខ្ចីរវល់នឹងបងៗសន្តិសុខពីរនាក់នោះទេ។
ខ្ញុំបើកឡានជូននាងដល់ផ្ទះនៅម្តុំសំណង់១២ដោយនៅតាមផ្លូវ និយាយគ្នាពីនេះពីនោះយ៉ាងសប្បាយក្នុងភាពជាយុវវ័យ។ទៅដល់ផ្ទះនាង នាងហៅខ្ញុំចូលក្នុងលេងដែរតែខ្ញុំដឹងថានាងមានម្ដាយនិងប្អូនៗ ដូច្នេះខ្ញុំមិនចង់បង្ហាញខ្លួនប្រថុចញ៉ុចអញ្ចឹងទេ ណាមួយ១០០%ស្អែកតទៅខ្ញុំត្រូវរកឱកាសអោយបានជួបនាងរាល់ថ្ងៃដដែល ហ្នឹង។
យប់នោះខ្ញុំរវល់បង្ហើយឯកសារប្រញាប់សម្រាប់អតិថិជនដល់យប់ជ្រៅ ពេលចប់ការងារខ្ញុំនឹកឃើញចង់រកនាងក្នុង Facebookដែរតែអត់ ស្គាល់ឈ្មោះពិតជាពិបាកណាស់។ហើយស្អែកឡើងមេខ្ញុំទូរស័ព្ទមកតាំង ពីព្រលឹមអោយទៅជួបមេធំនៅស្ថានីយទូរទស្សន៍មួយសម្រាប់ពន្យល់ពី រឿងធានារ៉ាប់រងកីឡាករឡើងប្រកួតលើរេញ ខ្ញុំរវល់នៅទីនោះពេញមួយថ្ងៃតែក្នុងបេះដូងខ្ញុំនៅតែនឹករលឹកដល់ នារីសំពត់ពណ៌ស្វាយរហូត។
ពេញមួយថ្ងៃនោះខ្ញុំអត់មានឱកាសមកក្រុមហ៊ុនវិញទេកុំថារក មធ្យោបាយធ្វើអោយជួបនាងដោយចៃដន្យនោះ។ទោះយ៉ាងណាពេលចប់ការងារនៅ ស្ថានីយទូរទស្សន៍ម៉ោងប្រហែល៦ល្ងាចដូចថ្ងៃម្សិលខ្ញុំបើកឡានកាត់ ក្រុមហ៊ុន ហើយសម្លឹងទៅរកជាន់ខ្ពស់បង្អស់ គឺជាន់ទី១៣ដែលខ្ញុំចាំច្បាស់ក្នុងចិត្តថាជាកន្លែងធ្វើការ របស់ស្រីស្អាត។ភ្លើងរលត់អស់ហើយ ប្រហែលគ្មានអ្នកណានៅទៀតនោះទេ មេឃក៏ភ្លៀងស្រិចៗដូចកាលពីម្សិលខ្ញុំស្រាប់តែគិតថា តិចលោនាងអត់មានអីជិះហើយនៅជ្រកភ្លៀងដូចកាលពីម្សិលមិញទៀត។ឥត ខ្ចីគិតច្រើនខ្ញុំក៏បត់ឡានត្រឡប់មកក្រុមហ៊ុនវិញ។ឡានបត់វ៉េវ ចូលក្នុងបារ៉ាស់របស់សន្តិសុខ ខ្ញុំបន្ថយល្បឿននិយាយទៅរកសន្តិសុខម្នាក់ដែលឈរលេងមាត់ផ្លូវ៖
-បុគ្គលិកចេញអស់រឺនៅបង?
បងសន្តិសុខនោះនិយាយតបដោយឥតរារែក៖
-ថ្មើរណេះហើយមានមនុស្សឯណានៅទៀត?ពីម្សិលមិញបងឯឃើញស្រាប់ហើយ!
ខ្ញុំញញឹមតបគាត់រួចបត់ឡានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។នៅចប់តាមផ្លូវខ្ញុំ គិតខឹងនឹងខ្លួនឯងដែលមិនហ៊ានសួរលេខទូរស័ព្ទនាងព្រោះថាឥឡូវ នេះចង់ទូរស័ព្ទលេងនាងក៏អត់មានមធ្យោបាយ។ដូច្នេះហើយខ្ញុំ តាំងចិត្តថាស្អែកនេះត្រូវតែបានលេខនាងនិងស្គាល់ឈ្មោះនាង។
ម៉ោង១២ ពេលបាយថ្ងៃត្រង់ខ្ញុំទូរស័ព្ទជម្រាបម៉ាក់ថារវល់មិនបានចេញទៅបាយ ផ្ទះទេធ្វើអោយគាត់ខឹងត្រណាត់ត្រណែងដោយសារគាត់ខំស្លសម្លកកូរ ខ្ទិះដែលខ្ញុំចូលចិត្ត។
ដាក់ទូរស័ព្ទពីម៉ាក់ភ្លាមខ្ញុំប្រញាប់ចុះទៅកុងទីនធ្វើជា ហូបបាយគិតថានឹងបានជួបនាងតាមរបៀបឥតព្រាងទុក។ចាប់តាំងពីពេល កុម្ម៉ង់ម្ហូបរហូតដល់ហូបបាយចប់ ខ្ញុំរេភ្នែករំពៃរកមើលនាងគ្រប់កន្លុកកន្លៀតតែនៅតែមិនឃើញ សូម្បីតែស្រមោលនាង។នាងប្រហែលជារវល់ទៅខាងក្រៅហើយ!
ខ្ញុំគិតហើយដើរត្រឡប់មកលើវិញទាំងខកបំណង។នៅក្នុងជណ្ដើរយន្ត ខ្ញុំជួបបុរសចំណាស់ម្នាក់ក្នុងសំលៀកបំពាក់រក្សាសីល។តាមធម្មតា គ្មានអ្នកណាម្នាក់ដែលថាខ្ញុំមិននិយាយរកនោះ ទោះមនុស្សនោះខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្គាល់មកពីមុនក៏ដោយព្រោះនោះជា និស្ស័យពង្រីកទីផ្សាររបស់ ខ្ញុំតែថ្ងៃនេះភាពខកបំណងធ្វើអោយខ្ញុំទៅជាស្ងប់ស្ងាត់លែងចង់ និយាយអ្វីទាំងអស់។ប្រហែលជាអញ្ចឹងហើយបានជាលោកអ៊ំនេះនិយាយមកកាន់ ខ្ញុំមុន៖
-អន្ទិតអ្ហា៎ មុខខ្មៅដល់ហើយ ប្រយ័ត្នប្រយែងខ្លួនបន្តិចណ៎ា! មុខនេះមានសញ្ញាអាប់រាសី!
ខ្ញុំគិតថាប្រហែលខ្ញុំខកបំណងធ្វើអោយដូរទឹកមុខទៅជាសោះអង្គើយ រហូតដល់គាត់យល់ខុសម្ល៉ោះហើយខ្ញុំខំប្រឹងញញឹមនិងលើកដៃរៀបរយ សក់។
មុនពេលចាកចេញពីជណ្ដើរខ្ញុំខំអោនក្បាលគួរសមដាក់គាត់ជាមនុស្ស ចាស់ហើយគាត់ចាប់ស្មាខ្ញុំជាប់មិន អោយចាកចេញព្រមទាំងសូត្រអ្វី ម្យ៉ាងព្រួសមកលើក្បាលខ្ញុំនិងមុខខ្ញុំ។ខ្ញុំភាន់ភាំងតែក៏ស្ដាប់ យល់ថានោះជាធម៌ព្រះដែលឧស្សាហ៍លឺញឹកញាប់ពេលម៉ាក់ដាក់បាតលោកនៅ មុខផ្ទះ។នៅពេលខ្ញុំស្រឡាំងកាំងគាត់សូត្រចប់ ហើយនិយាយមកកាន់ខ្ញុំមុនពេលខ្ញុំចាកចេញពីជណ្ដើរ៖
-“សុខសប្បាយ!ត្រូវចូល ផ្ទះអោយបានមុនថ្ងៃលិចណ៎ា!កុំដើរលេងពេលយប់!អត់ធ្មត់អោយដល់ពេលរាសីល្អវិញសិន”
ខ្ញុំចាកចេញដោយអត់មានតបអីវិញមួយម៉ាត់ព្រោះសកម្មភាពចម្លែករបស់ គាត់បានធ្វើអោយខ្ញុំភាន់ភាំង។ទម្រាំភ្ញាក់ខ្លួនមកវិញ ខ្ញុំក្រឡេកទៅរកជណ្ដើរដើម្បីអោយដឹងថាបុរសនោះនៅជាន់ទី ប៉ុន្មានគាត់ធ្វើការអ្វីនៅទីនេះ? ហេតុ អីមានសកម្មភាពប្លែកៗបែបនេះមកកាន់ខ្ញុំ?
កំពុងភាន់ភាំងខ្ញុំឃើញលេខជណ្ដើរយន្តលោតដល់ជាន់ទី១០បន្ទាប់មក១១ចុងក្រោយដល់ជាន់ទី១៣ទើបឈប់។
“តើអ៊ំប្រុសនោះមកធ្វើអីនៅជាន់ទី១៣?”
សូរអូសធុងជូតផ្ទះលាន់ លឺសង្កៀរត្រចៀកកាត់ផ្ដាច់ការគិតរបស់ខ្ញុំ។ខ្ញុំងាកទៅរកស្ត្រី ពីរក្មេងពីរ នាក់ដែលកំពុងនាំគ្នាបំពេញការងារជូតសំអាតញាប់ ដៃជើងមុន ពេលដែលបុគ្គលិកដល់ម៉ោងចូលធ្វើការវិញ។ខ្ញុំស្ទុះចូលទៅចិត្តនារី វ័យក្មេងដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់និងធ្លាប់អោយលុយ ចាយព្រោះនាងក្រ។ខ្ញុំសួរនាងភ្លាម៖
-អាមុំ!នៅជាន់ទី១៣គេធ្វើអី?
នាងសម្លឹងមកខ្ញុំដោយឡិងឡង់ហាក់មិនយល់សំនួរ។ខ្ញុំយល់ការណ៍ក៏និយាយបន្ថែមភ្លាម៖
ឃើញអ៊ំចាស់ម្នាក់ពាក់អាវអាចារ្យឡើងទៅមិញនេះ ខ្ញុំឆ្ងល់ថាម៉េចក៏…
នាងមុំហាក់យល់សំនួរ ខ្ញុំ។នាងសម្រួលទឹកមុខឆ្លើយវិញភ្លាម៖
-អូ!ជាន់ទី១៣គេសូត្រ មន្តទេតើបង!បងឯងជួបអាចារ្យមិនមែន?គាត់មករៀបចំពិធីសូត្រ មន្តហ្នឹង ដឹង!
ខ្ញុំមិនអស់ចិត្តក៏សួរវិញភ្លាម៖
គេសូត្រមន្តរឿង អី?ខែ៧សោះហ្នឹង មានចូលឆ្នាំចូលអីឯណាអាមុំ?
អាមុំងាកមើលមុខគូកន។នៅពេលដៃគូរនាងប្ដូរទៅជាឈ្ងោកមុខជូតឥដ្ឋ របៀបភិតភ័យអាមុំស្ទុះចូលមកជិតខ្ញុំដោយទឹកមុខសស្លើតសស្លក់ ។នាងខ្សឹបតិចៗដាក់ ខ្ញុំ៖
-ជាន់ហ្នឹងខ្មោចលងពេកហ្នឹងណា៎បង!
ខ្ញុំលើកចិញ្ចើមដោយភ្ញាក់ផ្អើល។នារីនោះនិយាយបន្ថែមមុនពេលចាកចេញទៅធ្វើការរបស់នាង៖
-សូត្រមន្តលើកនេះទៀត៣ដងហើយបងណាង!តែ…តែនៅតែមានរឿងមិន ស្រួល!ខ្ញុំសំណាងហើយមកបោសជាន់នេះ បើអ្នកជាប់បោសនៅជាន់ទី១៣ហ្នឹងវិញគេឈប់ម្ដងម្នាក់ៗអស់ហើយ ហ្នឹង!
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមភ្ញាក់ព្រើតនឹកឃើញភ្លាមដល់នារីសំពត់ស្វាយ។
-“អញ្ចឹងមែនដឹងបានជាយប់ នោះនាងមិនហ៊ានអង្គុយនៅជាន់ខាងលើ បែរជា ចុះមកអង្គុយជ្រកភ្លៀងនៅជាន់ខ្ញុំទៅវិញ?”
កាន់តែនឹកកាន់តែអាណិតនាង។នាងឈ្មោះអីទៅហ្ន៎?
ខ្ញុំចូលក្នុង Facbook ស្វែងរកចុះឡើងចំណោមមិត្តភ័ក្ដិខ្ញុំដែលធ្វើការនៅទីនេះក្រែង ប្រទះរូបថតនាង តែមិនមែនងាយស្រួលឯណាព្រោះខ្ញុំអត់មានអត្តសញ្ញាណនាង គឺដូចរាវម្ជុលក្នុងទន្លេ។តែភ្លាម នោះខ្ញុំក៏នឹកឃើញដល់សំដីនាង៖
-”មនុស្សនៅក្រុមហ៊ុនApsara Insuranceនេះសុទ្ធតែមានចរិតរាក់ទាក់ណាស់!ខ្ញុំចូលចិត្តដូចជាសុធី ឌីណានិងរ័ត្ន!”មានន័យថានាងស្គាល់នាក់ទាំងបីនេះ?
អត់រង់ចាំយូរទេខ្ញុំចូលក្នុង Timelineឌីណាមុនគេដើម្បីស្វែងរកនាងប៉ុន្តែឌីណាមានមិត្តដល់ទៅ ជាង៣០០០នាក់ខ្ញុំពិបាកពេកក៏ចេញមកProfileរបស់សុធីម្ដង។ទីបំផុត ខ្ញុំអរដូចធ្លាក់ប៉ះរណ្ដៅមាសព្រោះខ្ញុំរកឃើញនាងមែន។នាងមាន ឈ្មោះថាមាលតី។រូបថតនាងញញឹមខួចថ្ពាល់ទាំងសងខាងដូចកាលពីជួប នាងផ្ទាល់អញ្ចឹងដែរ អត់មានខុសគ្នាអីច្រើនទេ។
យប់នោះខ្ញុំAddនាងក្នុងFacebookប៉ុន្តែអត់ ឃើញនាងឆ្លើយតបវិញទេ!ណាមួយខ្ញុំមិនមែន ជាFriend របស់នាងផងធ្វើអាយខ្ញុំមិនអាចចូលមើលព័ត៌មានសកម្មភាពនិងរូបថត ទាំងអស់របស់នាងនៅទីនោះឡើយ។ខ្ញុំអន្ទះសាយ៉ាងខ្លាំង។
ស្អែកឡើងខ្ញុំទៅធ្វើការជាមួយនឹងការតាំងចិត្តថាត្រូវតែជួបមាលតី អោយខាងតែបាន។នៅពេលដែលនាងមិនបានបង្ហាញវត្តមាននៅអាហារដ្ឋាន ដូចកាលពីម្សិល ខ្ញុំសម្រេចចិត្តឡើងទៅរកនាងដល់ជាន់ទី១៣។
ជណ្ដើរយោងនាំខ្ញុំឡើងដល់ក្រុមហ៊ុនRK logistic។ក្រុមហ៊ុននេះបរិវេណតូចជាងជាន់របស់ខ្ញុំបញ្ជាក់ថាមាន បុគ្គលិកធ្វើការតិចតួចជាង។ខ្ញុំឃើញសំណល់ដើម ចេក ធូបនិងវត្ថុសក្ការផ្សេងៗដែលទាក់ទងនិងពិធីសូត្រ មន្តដូចដែលនារីអ្នក ជូតសំអាតបានប្រាប់ខ្ញុំកាលពីម្សិលមិញមែន។
ដំបូងខ្ញុំនៅទីទើរព្រោះមិនដឹងចាប់ផ្ដើមដោយរបៀបណាប៉ុន្តែភាព អន្ទះសាក្នុង ការជួបមុខស្រី ស្អាតជាលើកទី២បានបង្ខំខ្ញុំអោយឈានជើងចូលទៅកាន់ខាងក្នុងនោះ សន្សឹមៗដោយមិន ដឹងខ្លួន។
អត់ទោស!ពូរកអ្នកណាដែរ?
សំឡេងនារីម្នាក់ស្ថិតនៅលើDeskទទួលភ្ញៀវសួរមកកាន់ខ្ញុំធ្វើអោយ ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត។ខ្ញុំងាកក្រោយសម្លឹងរកនាងហៀបនឹងបង្ហាញទឹកមុខ ង៉េមង៉ាមដាក់នាងព្រោះមិនដឹងត្រូវឆ្លើយថាម៉េចប៉ុន្តែរូបថតនៅលើ ជញ្ជាំងពីក្រោយខ្នងនាងបានធ្វើអោយខ្ញុំលេបទឹកមាត់ក្អឹកព្រោះមាន កម្លាំងចិត្តក្នុងការឆ្លើយតបថា៖
-មាលតីនៅទេបាទ?
ទឹកមុខនារីទទួលភ្ញៀវទៅជាថ្លោះតែខ្ញុំមិនសូវជាចាប់អារម្មណ៍ទេ ដោយសាររវល់គយគន់រូបសម្រស់នារីសំពត់ស្វាយដែលញញឹមពព្រាយលើផ្ទាំង រូបថតរួមជាមួយមិត្តនារីរួមការងារបួននាក់ផ្សេងទៀត។រហូតដល់លឺ សូរសម្លេងនារីនោះនិយាយសារជាថ្មីថា”បងស្រស់ជួយចេញមកក្រៅ បន្តិច!”ទើបខ្ញុំងាកមើលទៅនាងឃើញ ថានាងកំពុងនិយាយទូរស័ព្ទទាំងទឹកមុខភ័យ ព្រួយ។
នារីចំណាស់ឈ្មោះស្រស់ចេញមកដល់ក្នុងពេលបន្តិចក្រោយមកហើយគាត់បាន នាំខ្ញុំចូល ទៅកាន់ បន្ទប់គាត់ដែលមានដាក់ស្លាកពីលើទ្វារថានាយកធនធានមនុស្ស។
មិត្តអ្នកអានដឹងទេថាហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំគ្រាន់តែមករកនារីម្នាក់ស្រាប់តែត្រូវនាយករងគេហៅចូលជួបដល់ក្នុងបន្ទប់?
ព្រោះថាមាលតីដែលខ្ញុំបានជួបកាលពីរាត្រីមានភ្លៀងធ្លាក់ មិនមែនជាមនុស្សទៀតទេ នាងស្លាប់ជាង១ឆ្នាំហើយគឺតាំងពីខ្ញុំមិនទាន់បានចូលបម្រើ ការងារនៅអាគារនេះម្ល៉េះ។ស្ត្រីឈ្មោះស្រស់ហាក់មិន មានចម្ងល់ច្រើន ទេដោយសារ ថាខ្ញុំក៏មិនមែនជាបុរសទីមួយដែរដែលបានមករកនាងក្រោយពីនាង បាត់បង់ជីវិតទៅ ពោលគឺមានបុរសផ្សេងជាច្រើនមកហើយដែលបានជួបនាងដោយភ្នែកស្រស់ ដូចគ្នានឹងខ្ញុំដែរហើយបានមករកនាងដល់កន្លែងដោយសារទ្រំានឹងការ នឹករលឹកនាងមិនបាន។ ហេតុការណ៍មិនល្អនេះបានបង្ខំអោយក្រុមហ៊ុនRK logisticត្រូវរៀបចំធ្វើពិធីសូត្រមន្តរហូតដល់ទៅបីដងដើម្បី បញ្ចប់បញ្ហាគួរអោយព្រឺសម្បុរនេះ។
មុនពេលដែលខ្ញុំដេកឈឺរហូតដល់ម៉ាក់និមន្តព្រះចៅអធិការពូកែៗមក សូត្រមន្តរំដោះគ្រោះដល់ផ្ទះ សុធីមិត្តរួមការងារខ្ញុំដែលធ្លាប់ធ្វើការនៅទីនេះតាំងពីមុន មាលតីស្លាប់បានបើក Facebook នាងអោយ ខ្ញុំមើលដោយសារគេបានAddនាងតាំងពីនាងនៅមានជីវិត។សារចុងក្រោយរបស់ មិត្ត ភក្តិនាងនៅសេសសល់លើTimelineរបស់មាលតីបានបង្ហាញថា នារីសំពត់ស្វាយដ៏ស្អាតរបស់ខ្ញុំបានបាត់បង់ជីវិតតាំងពី១៣ខែមុននេះ ដោយសារចោរឆក់ខ្សែករក្នុងរាត្រីភ្លៀងដ៏រអិលមួយដែលនាងជិះ ម៉ូតូត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញតែម្នាក់ឯង។
មុនពេលគ្រុនសន្ធំហៀបចូលមកសន្ធប់លើរាងកាយខ្ញុំ ខ្ញុំនឹកឃើញដល់កាយវិការសន្តិសុខយាមនៅ ខាងក្រោមដែលសម្លឹងមកខ្ញុំភ្លឹះៗកាលពីរាត្រីដែលខ្ញុំបណ្ដើរនារី សំពត់ពណ៌ស្វាយដើរទៅរកឡាន។ខ្ញុំគិតថាគេសម្លឹងខ្ញុំ ពីព្រោះតែខ្ញុំមានស្រី ស្អាតមកជាមួយដឹងអីគេគេសម្លឹងដោយសារឃើញខ្ញុំដើរបណ្ដើរសើច ស្ញេញស្ញាញនិយាយតែម្នាក់ឯងបណ្ដើរសោះ។

រឿង ប្រលោមលោក ស្រីស្អាតនៅជាន់ទី១៣

ពេញនិមយ

ចំណងជើង

តាមខែ

រឿង ប្រលោមលោក ស្រី​ស្អាត​នៅ​ជាន់​ទី​១៣

ចែករំលែកទៅកាន់

រឿង ប្រលោមលោក ស្រីស្អាតនៅជាន់ទី១៣